دیشب برای چندمین بار کابوس غرق شدن در دریا را دیدم؛
اما ناگهان در میانه ی کابوس، وقتی برای زنده ماندن، دست‌وپا می‌زدم، من به من گفت: «این‌همه تلاش و تقلا برای چه؟رها کن! رها شو!»
پس، دیگر دست‌وپا نزدم و با چشم‌های باز به شماره افتادن نفس هایم را نگاه کردم.
کابوسم از آرامش من به وحشت افتاد و من آرام، از خواب بیدار شدم.
دارم آهنگ Clair de lune (کْلِغ دِ لون) از کلود دِبوسی رو تمرین میکنم و در حالی که تلاش میکنم نت‌ها رو توی
لبخندهای زورکی، تعارف‌های بیخود، حرف‌های الکی، تلاش برای خوب به نظر رسیدن، مهربان، متواضع، سخاوتمند و موفق جلوه کردن، پزهای ریز و فخرفروشی‌های مخفیانه، تمسخرهای
نوشتن اگر هیچ فایده ای نداشته باشد، برای من دست کم یک اثر مثبت یا شاید هم منفی دارد و آن کمک به
اینها وراجیهای یکی دو سال پیش منه راجع به پول که الان با بعضیاش موافق نیستم… بخصوص اون بخش های آرمان گرایی بازی و ادعاطوریش
«منظورت از جرم‌شناسِ فمینیست کیست؟» این سوال دانشجو باعث شد لحظه ای تامل کنم؛ اما نه بدین معنی که پاسخی برای آن نداشتم؛ بی تردید
مرگ ایوان ایلیچ؛ نوشته لئو تولستوی؛ ترجمه صالح حسینی؛ انتشارات نیلوفر به نظرم هر کسی باید یک بار این داستان رو بخونه. نشر هرمس، قطره،
آخرش علی با هزار بدبختی پدرش را راضی کرد تا تولدش را توی باغ بگیرد. تمام باغشان یک استخر بزرگ و درخت میوه. علی
داستان نزد سلمانی؛ نوشته آنتوان چخوف داستان طرح: پدر تعمیدی ماکار برای اصلاح سر مجانی به سلمانی او می‌رود. پس اصلاح نیمی از سرش خبر
5 پاسخ
رها کن… چند روزه این عبارت تمام مغزم گرفته…خیلی جالب بود…
❤❤❤
رها کردن و تقلا نکردن👏 آرامش محضه که حتی کابوس رو هم به وحشت می اندازه
دلم میخواست میتونستم کل فضای خوابه رو به تصویر میکشیدم. این که دارم خودمو می بینم که دست و پا میزنم . فریاد زدنم زیر آب … خروج حبابهای ریز و درشتی که مثل آدمهای بی تفاوت ازجلوی چشامام میرفتن تا اون بالا و مرز دریا و آسمان که انگار برای من یک سقف محکم بود و نمیتونستم ازش بیام بیرون. هر چی تلاش میکردم نمیتونستم پوسته سطح دریا رو از هم بشکافم و بیام بالا و نفس بکشم …
چه کابوس تلخی
و چه تعبیر قشنگی از دریا و آسمون به مثابه سقف سفت و محکم و حباب ها به آدم های بی تفاوت. چقدر خواب شبیه همون ادم ها و ارتباط باهاشون هست که میخوایم فریاد بزنیم سرشون وقتی دارن خفمون میکنن و نفس و می گیرن اما نمیتونیم کلامی حرف بزنیم و ایستاده نگاهشون می کنیم هر چند که دست و پا میزنیم و اون ها میشن شبیه پوسته ی محکم دریا که نمیشه ازشون خارج شد