آخرش علی با هزار بدبختی پدرش را راضی کرد تا تولدش را توی باغ بگیرد. تمام باغشان یک استخر بزرگ و درخت میوه. علی گفت:
همه بلند بودند. پسرها کنار استخر بساط کباب به پا کردند. آخرش سر شوخی، دست و پای رضا خالی‌بند را گرفتند و پرت کردند وسط آب. علی گفت:
(۸۱ کلمه)
ابرهاي سفید گفتند بياييد بازي كنيم. شكل درست كنيم. آدم‌ها را سرگرم كنيم. ابر سياه گفت : بيخود تلاش نكنيد. تا بلايي نازل نشود آدم‌ها
مي‌گن لخت مادرزاد توي اتاق خواب يك زن شوهردار سكته كرده… تا بخوان برسوننش به بيمارستان، جان به جان آفرين تسليم كرده… چه مرگ افتضاحي…
چشم‌های بازِ به سقف دوخته‌شده که آن را تار می‌بیند. هیچ‌چیز قطعي نيست! دمممممم، هیچ‌چیز واقعي نیست! بازدمممم، هیچ‌کس هميشگي نيست! دممممممم، هیچ‌چیز ابدي
دخترک هفت یا هشت‌ساله بود. با موهای حنایی فرفری و گونه‌های کک‌مکی. موهایش را پشت سرش جمع کرده بود و آبشار آن را روی
داشتم برای «کارگر» یا به قول مامانم «ندیمه‌ی» شخصیت مامی توی داستان سایه دنبال اسم می‌گشتم که به کتاب حکایت دختران قوچانِ نجم‌آبادی برخوردم. این
آیسا داشت توی فرودگاه قطر دنبال گیت شماره ۳۳ اِی می‌گشت. پیرهن نخی سبکی به رنگ سورمه‌ای با گل‌های آفتابگردان درشت به تن داشت و
صبح که از خواب پرید تمام بدنش درد می‌کرد. صدای قارقار کلاغ بود؟ چشم‌هایش همچنان بسته بود. صدای بحث دو نفر آدم بود، نه کلاغ.
نوشته جیمز جویس،از کتاب دوبلینی ها، ترجمه پرویز داریوش، انتشارات اساطیر، چاپ اول ۱۳۴۶ داستان طرح: ماجرای یک مهمانی، در قالب سنتی از سنت های
یک پاسخ
😭😭🤭🤭🤭