او هرروز یک کتاب می‌خواند. آن‌قدر که دیگر سرش از بارِ واژه‌ها سنگین شده بود. پاهایش از بس از دنیای این کتاب به دنیای آن کتاب دویده بود بلند شده بود. آن‌قدر که دیگر وقتی می‌خواست وارد دانشگاه شود باید خم می‌شد. سرش می‌خورد به سقف. کم‌کم آن‌قدر قدش بلند شد که دیگر توی جایی جا نمی‌شد. نه توی دانشگاه، نه توی شهر. او خیلی بزرگ و سبک شده بود. هر جا که سرش میرفت او هم میرفت، مثل یک بادکنک. پس قبل از اینکه بترکد نخ خود را کند و توی آسمان رها شد.
(۹۵ کلمه)
ابرهاي سفید گفتند بياييد بازي كنيم. شكل درست كنيم. آدم‌ها را سرگرم كنيم. ابر سياه گفت : بيخود تلاش نكنيد. تا بلايي نازل نشود آدم‌ها
مي‌گن لخت مادرزاد توي اتاق خواب يك زن شوهردار سكته كرده… تا بخوان برسوننش به بيمارستان، جان به جان آفرين تسليم كرده… چه مرگ افتضاحي…
چشم‌های بازِ به سقف دوخته‌شده که آن را تار می‌بیند. هیچ‌چیز قطعي نيست! دمممممم، هیچ‌چیز واقعي نیست! بازدمممم، هیچ‌کس هميشگي نيست! دممممممم، هیچ‌چیز ابدي
دخترک هفت یا هشت‌ساله بود. با موهای حنایی فرفری و گونه‌های کک‌مکی. موهایش را پشت سرش جمع کرده بود و آبشار آن را روی
وقتی از عروسی برگشتیم، نزدیک صبح بود. ساحل خودش را گلوله کرد روی تخت کتی و نرفت توی اتاق مامان بخوابد. نگا من مِرم
جیمز جویس، دو ولگرد، ترجمه مرضیه خسروی، نشر روزگار نو، ۱۳۹۲، ۹۶ صفحه. شامل چهار داستان : دو ولگرد خوهران پانسیون تکه ای ابر
ناشرم زنگ‌زده و دارد داد می‌زند: تو عقلت سر جاشه؟خودتو میخوای به فاک بدی چرا برای من دردسر ایجاد می‌کنی؟ چی شده؟ تو آخرین نسخه‌ای
در میان چند ستاره کم‌نور در پس نسر طایر محبوب من تا چند همسری کنی نپوتونوس را … مرز میان آب و آسمان به تار
یک پاسخ
عالی بود خوشم آمد 🙌❤️