توی کتاب درمان شوپنهاورِ اروین دیالوم[۱] خوندم، شادی نسبی از سه تا منبع سر چشمه می­گیره؛ چیزی که هستیم، چیزی که داریم و چیزی که در چشم مردم جلوه می­کنیم. شوپنهاور اصرار داره که باید فقط روی اولی تمرکز کنیم و روی دومی و سومی که کنترلی روشون نداریم تکیه نکنیم. من فکر می­کنم ما ایرانیا بیشتر روی چیزی که توی چشم مردم جلوه می­کنیم تاکید داریم. واسه همین این قدر حرف مردم واسمون مهمه. تازگی­ها هم که با این سیطره ­ی پکیجِ فرهنگیِ نئولیبرالیسم بر جامعه­ی ایران، به سلامتی چیزی که داریم هم مهم شده و تنها چیزی که مهم نیست همین چیزیِ که هستیم! وقتی اون قسمتُ که خوندم از خودم پرسیدم واسه من واقعن چی مهمه؟ چیزی که دارم؟ چیزی که دارم بهم رفاه می­ده، اما منُ تعریف نمی­کنه؛ بنابراین تکیه­ام روی اون نیست! چیزی که دارم خوبه اما منبع شادی من نیست! چیزی که در چشم مردم جلوه می­کنم؟ نه! خیلی وقتا واسم مهم نیست که آدمای احمق راجع به من چی فکر کنن. اساسن به نظر من قضاوت آدما راجع به همدیگه مخدوشه ! چون هیچ وقت از تمام تصویر هم، تمام تجربه­ی هم خبرندارن. بنابراین عمومن فقط دارن درباره­ی بخشی از تصویر نظر میدن. خصوصن قضاوتای مردمِ ما این روزا خیلی سطحی و احمقانه شده . تمرکزشم روی ظواهره؛ اما اگر تاکیدم روی ^“هستم­ ها^“ست، من چی هستم ؟

تنها جوابی که به ذهنم می­رسه اینه که  من ^“عاشق^“ هستم. خیلی مهمه که آدم خودشُ با چی تعریف کنه. می­شه عاشق بودنمُ ازم بگیرن؟ بی­اختیار یاد آدمایی می­افتم که خودشونُ با دکتر بودنشون، وکیل بودنشون، پولدار بودنشون، رئیس بودنشون یا چیزایی شبیه این تعریف می­کنند. توی تلگرام یا بایوی اینستاگرام­شون حتمن به همه میفهمونن که دکترن یا مهندسن. همیشه فکر می­کنم دنیای این آدما محدود به شغل، ثروت یا مدرک تحصیلیشونه. همه­ی چیزایی که به یه بشکن ممکنه از آدم گرفته بشه ؛ اما اگر خودتُ با انسان بودنت، عاشق بودنت، مهربون بودنت، سخاوتمند بودنت و چیزایی ازین دست تعریف کنی ، یا به قول شوپنهاور به نقل از دیالوم، با ^“هستن­ها^“ تعریف بشی نه ^“داشتن­ها^“ شاید کم­تر آسیب ببینی، بیشتر خوشحال باشی، کمتر حسودی کنی، کمتر زیرآب بزنی… و نهایت این که حتی دنیا هم جای قشنگ­تری واسه زندگی کردن بشه .

[۱] یالوم، اروین، درمان شوپنهاور، ترجمه­ی سپیده حبیب؛ نشر قطره؛ ۱۳۹۱