• انواع گشادیسم: (۱) حاد (۲) مزمن
• توجیه‌های روانی برای عذاب وجدان زدایی از ذهن: (۱)دارم حس می‌گیرم! (۲) به‌جایش یکهو یک روز ده ساعت کار می­کنم. (۳) من پرفکشنیستم (کمال گرام ) و (۴) الی ماشاالله توجیه دیگر بسته به میزان خلاقیتی که گشادیسم در ذهن شما ایجاد می‌کند!

• راه‌حل: همچنان مؤثرترین و کارآمدترین ابزار انسان خردمند در طول تاریخ که عبارت باشد از اجبار یا چیزی که من به آن میگویم« خود-دیکتاتوربودگی» یا  شاعرانه‌ترش:

«تو خود چون چماق باش و خود چون هویج

-به اَبَرفَض !

کس نخارد پشت تو جز ناخن انگشت تو!»

• پیامدها: (۱) تقویت رابطه ذهن و دست در کاری که انجام می‌دهید، البته منظورم تصور و صنایع‌دستی از آن نوع بی‌ادبانه‌اش نیست! آدم باشید دارم راجع کارهایی مثل کشیدن کاریکاتور و نوشتن داستان و پیانو زدن و حتی برای بعضی مخاطب‌های خاص رساله‌نویسی و باز برخی مخاطبان خاص دیگر تکمیل کمیک استریپ یا تمرین گیتار یا نقاشی حرف می‌زنم.

(۲) تقویت خلاقیت (۳) از بین رفتن احساس کسالت درست ده دقیقه بعدازاین که به‌زور و دَگَنک خود را کشیدید پای انجام کار. به‌شرط اینکه دل به کار بدهید نه اینکه به ساعت نگاه کنید ببیند کی ده دقیقه می‌شود! از آنجایی با الگوریتم ذهنی بعضی مخاطبان خاص آشنایم این را هم گفتم که فصل الخطاب باشد.

• بیان تجربه شخصی: تقریباً از سال ۹۱ یا ۹۲ فاز نوشتن برداشته بودم، اما به سبب دچار بودن به هردو نوع گشادیسم حاد و مزمن تقریباً در تمام این هفت هشت سال گذشته چیزی مجموعاً چیزی در حدود ۱۰۰ هزار کلمه نوشتم که البته بی‌تردید نود هزار کلمه‌اش به درد سطل آشغال می‌خورد. اما از روز بیست دی امسال که قانون خود-دیکتاتوربودگیِ نویسندگی را دارم روی خودم اعمال می‌کنم تا همین‌الان چیزی بیش از صدوبیست هزار کلمه نوشته‌ام. بنابراین باز برمی‌گردم به نتیجه‌گیری اولم:

تنها زبانی که انسان خردمند می‌فهمد زبان زور است! چه در روابط درون فردی چه روابط میان فردی چه …!

• چشم اندازهای آتی: امیدوارم در سال ۱۴۰۰موفق شوم این قانون را برای سایر کارهایم هم به کار گیرم!