زندگی و مرگ، خواب‌وبیداری؛

این‌ها توقفگاه‌های جان سرگشته‌اند که یکی از پس دیگری می‌پیمایدشان و در این راه از اشیا اشارت‌ها و علامت‌هایی را برمی‌گیرد، بی‌هدف در دریای تاریکی‌ها حرکت می‌کند، سرسختانه امید را در دل نگه می‌دارد و لبخندی مبهم بر لب دارد.

در جستجوی چه هستی مسافر؟

کدامین احساس در سینه‌ات می‌جوشد؟

چگونه زمام غریزه‌ها و اندیشه‌هایت را در دست می‌گیری؟

چرا چون سواران قهقهه سر داده‌ای و چون کودکان اشک می‌ریزی؟

شادی جشن‌ها و پای‌کوبی‌ها را می‌بینی. شمشیر جلاد را می‌بینی که بر گردن‌ها فرود می‌آید و هر عمل زیبا و زشت با بسم‌الله الرحمن الرحیم آغاز مشود.

تو باجان خود سایبان‌های سحرانگیزی چون مادر، آموزگار، معشوق و پرده‌دار را برمی‌گزینی .

این‌ها سایبان‌هایی‌اند که در برابر توفان‌های دوران نمی‌ایستند اما نامشان جاودانه می‌ماند….

از کتاب سفرنامه‌ی ابن فطومه، نجیب محفوظ، ترجمه جواد اصغری، نشر کیان افراز، ۱۳۹۷، ۱۷۰ صفحه.

پ ن: البته این اولین پاراگراف رمانه که من این طوری نوشتمش… چون به نظرم شعر طوری بود…