ساعت ۸ و نیم صبح روز دهم مهر ۱۳۶۸
بالاخره بعد از چهل‌وپنج سال زندگی مشترک، آقای سلیمی آن‌قدر پول پس‌انداز کرده بود که زنش را ببرد مکه. عصا زنان از پله‌های بانک بالا رفت و داخل شد. دفترچه حساب را روی پیشخوان گذاشت و گفت:
بسته‌های پول را گذاشت توی یک پوشه زرد و لبه آن را فروکرد توی شلوارش. بعد دکمه‌های پالتویش را محکم روی آن بست. پشت سرش جوانی از بانک خارج شد، یقه کاپشن سیاهش را بالا کشید و به موتورسوارِ منتظر اشاره کرد.
(۹۳ کلمه)
ابرهاي سفید گفتند بياييد بازي كنيم. شكل درست كنيم. آدم‌ها را سرگرم كنيم. ابر سياه گفت : بيخود تلاش نكنيد. تا بلايي نازل نشود آدم‌ها
مي‌گن لخت مادرزاد توي اتاق خواب يك زن شوهردار سكته كرده… تا بخوان برسوننش به بيمارستان، جان به جان آفرين تسليم كرده… چه مرگ افتضاحي…
چشم‌های بازِ به سقف دوخته‌شده که آن را تار می‌بیند. هیچ‌چیز قطعي نيست! دمممممم، هیچ‌چیز واقعي نیست! بازدمممم، هیچ‌کس هميشگي نيست! دممممممم، هیچ‌چیز ابدي
دخترک هفت یا هشت‌ساله بود. با موهای حنایی فرفری و گونه‌های کک‌مکی. موهایش را پشت سرش جمع کرده بود و آبشار آن را روی
او هرروز یک کتاب می‌خواند. آن‌قدر که دیگر سرش از بارِ واژه‌ها سنگین شده بود. پاهایش از بس از دنیای این کتاب به دنیای آن
جمهوری وجدان، شیموس هینی، مجموعه شعر، انتشارات سولار، ۱۳۹۴، ۱۴۴ صفحه. از شعر کار مزرعه … از روی عمد می‌توانست کتاب انکارش را بگشاید صفحه‌ای
متن داستان از داستان: …پوسته‌ام را شکستم و ای داد بر من از این روانکاو. حالا دیگر نمی‌توانم برگردم زیر آن سقف‌های کوتاه و
همیشه لحظه‌ای فرا می‌رسد که آدمی از دیدنِ چشم‌اندازی سیر می‌شود. همچنان که مدّت‌ها لازم است تا چشم‌اندازی را به اندازهٔ کافی ببینیم. کوه و
یک پاسخ
الهی بگردم….🥺🥺🥺