نوشته آگوتا کریستف، ترجمه فرزانه شهفر، تهران: کتاب نشر نیکا، ۱۳۸۹٫ (با کتابخوان کتابراه و تنظیمات من ۶۷ صفحه بود، در شناسه کتاب تعداد صفحات ذکر نشده).

مجموعه ۲۴ داستان کوتاه که داستان اول یعنی تبر را قبلا خوانده بودم، فکر میکنم  در مجموعه داستان صبح یکشنبه از اصغر نوری، اصلا از همانجا هم گشتم دنبال داستانهای دیگر نویسندگان آن کتاب. امیدوارم که تصویرسازی های فریب آمیز ذهنم نباشد.

پ ن ۱: تمام مدتی که داستانهای کوتاه آگوتا رو میخوندم، یاد تمام اون آدمایی بودم که

• بدون اینکه خودشون یه خطِ  غیرداستانی نوشته باشند، روی نوشته های دیگران خط کش میذارند،
• یا اونایی که خیلی داستانهای خوبی نوشته اند و با شابلون ذهن خودشون نوشته های دیگرانو ارزیابی میکنند،
• یا اونایی که مقهور یک سبک یا ژانر یا رویکرد یا مکتب یا هر کوفت دیگه ای شده اند و باز با خودکار قرمز خط میکشند روی نوشته های ملت و ذوق نوشتنشون رو کور میکنند.

البته که

• هیچ کدوم اینا منظورم این نبود که بخوام از خودم دفاع کنم. من یه آدم لجباز کله خرم که وقتی بخوام یه کاری رو انجام بدم، هم کل اطلاعات اون حوزه رو شخم میزنم، هم اینکه هر چی ازم ایراد بگیرند بیشتر تلاش و به تبعش پیشرفت میکنم، البته به قول مامانم بستگی داره که هِرَم به چی بگیره، توی این مسیر کوتاه و شیرین چند ماه گذشته، دخترا و پسرای زیادی رو دیدم که بخاطر این ارزیابی های کوته فکرانه آدمهای همیشه در حال نظردادن، بیخیال نوشتن شده اند و بعضیاشون واقعا شیرین مینوشتن. بخصوص برای دو مورد خاص دلم بدجور کبابه؛ اصلا شاید ایده اینکه منم طنز نویسی رو امتحان کنم (که البته اصلا ارادای نبوده) به طور ناخودآگاه از یکی از این دوتا گرفته باشم؛
• اما خب اونام مثه خود من، شاید بیشتر از تعریفها روی نقدها فوکوس میکنند، یا ارزیابی استادشون از همکلاسی تازه کار خوش بینشون بیشتر روشون اثر میذاره … به هر حال حیف… خوندن این جمله که «بیخیال… من آدم نوشتن نیستم، در جواب این سوال که سلام فلانی؟ چه خبر چیز میز تازه چی نوشتی؟ خیلی حال آدمو میگیره…ببخشید که توی فاز آیسام و ادبیاتم ممکنه مناسب نباشه)

جمع بندی: من از خوندن دونه دونه داستانهای کوتاه آگوتا کریستف لذت بردم و امیدوارم هر کی میخونه لذت ببره. خیلیام ممکنه بخونن با دادن یه دور سیصد و شصت درجه ای به مردمک چشاشون این جمله معروفو بگن که : «این که چیزی خاصی نداشت»! (ایموجی خنده اشک دار؛ ریپلای: فقط شما خاصی، تمام دنیا عام اند)

پ ن ۲ : اینم واسه مریم و زهرا که مدام میگن نویسنده خانم معرفی کن و راجع بهشون توضیح بده، هم نویسنده هم مترجم خانم؛

بنابر اطلاعات ویکی پیدیا و یادداشت مترجم اول همین کتاب آگوتا کریستف سی اکتبر ۱۹۳۵ در مجارستان به دنیا اومده و از ترس کمونیسم مجبور به مهاجرت اجباری شده و بعد از جدایی از همسرش زبان فرانسه رو به طور جدی یادگرفته و شروع به نوشتن کرده.

ظاهرا زخم ترک اجباری وطن بیش از هر چیزی او رو آزرده و تمام عمر با او بوده.

بعید میدونم اگه روزی از ایران برم چنین احساسی داشته باشم… البته که اساسا من هیچ وقت به خصیصه هایی که انتخابشون نکردم افتخار نکردم و دل نبستم، تازه اونایی رو هم که انتخاب کردم بعد یه مدت فهمیدم چه گندی زدم با اون انتخابم، به این ترتیب خوشحالم که کلا با کلمه افتخار کردن مشکل دارم …

از فرزانه شهفر اطلاعات زیادی پیدا نکردم، دو تا کتاب دیگه هم به اسم ماهی طلا از ژان ماری لوکلزیو و هندی از رویاها از الن سیکسو ترجمه کرده که من هیچ کدوم رو نخوندم و امیدوارم که بخونم به زودی.تا جایی که سرچ کوتاه من نشون داد،فرزانه هم مترجم و هم شاعره، از موریس مرتلنک ، ژود استفان، آنتونیو ماچادو، ژان باتیست پارا و ماسائویوئه یاما در مجله کلک و گلستانه و گوهران شعر چاپ کرده.

۲۸ آذر ۹۹ توی سایت پیاده رو ازش یه شعر نتشر شده به اسم «خائن است این چمدان»