اعترافات مردی چنان دیوانه که با حیوانات می‌زیست؛ نوشته چارلز بوکوفسکی؛ ترجمه شهرزاد لولاچی؛ نشر افق : ۱۳۹۵

من نسخه‌ی صوتی این کتابو از طاقچه گوش دادم… با صدای احسان چریکی… صدای گرم و خوبی داره … کلا مغز بوکوفسکی رو دوست دارم. یک به شخمم خاصی توی نوشته‌هاش هست…

بعد نسخه انگلیسی داستان‌ها رو پیدا کردم و خوندم. شاید چون بوکوفسکی رو باید انگلیسی خوند.

همچنان فکر می‌کنم طنز انگلیسی وقتی به فارسی ترجمه می‌شه، بخشی از بانمکی و خنده‌داریش از بین می‌ره.

کتاب مجموعه ای از نه داستان کوتاهه که مثل همیشه رنج‌های بشری رو به سخره می‌گیره… وقتی بوکوفسکی می‌خونم، یه جور خوبی دنیا برام بی اهمیت میشه. حسی شبیه : الان سال ۱۵۰۰ شمسی است. ما همه مرده ایم و دیگر هیچ چیز مهم نیست…

فکر کنم واسه عید بد نباشه روزی یکی دو تاشو گوش بدید.

اولین باری که اسم کتاب رو دیدم یاد این غزل معروف دیوان شمسِ مولانا افتادم:

… کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست…

پ ن: ادامه سایه رو احتمالا از چهارشنبه پنج شنبه شروع کنم… راستش الان متنی‌شو دارم، حس صوتی رکورد کردن ندارم. واسه اینکه نظم روز در میونم به هم نخوره، صبر می‌کنم تا فاز حرف زدن سر صبحم برگرده…

هر وقت نقاشی که نه در واقع خط خطی‌ای می‌کنم که صورتی، چشم نداره؛ یاد چهارده پونزده سالگیم می‌افتم که توی کلاس انشا روی بخشی از شعر سهراب سپهری خط کشیده بودم و به جای

چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید؛

نوشته بودم:

چشم‌ها را باید بست، جور دیگری نیست!

نوشته‌ام توجه معلممون خانم زرگران رو به خودش جلب کرد و از من پرسید:

دختر بچه ای به این سن و سال مگه می‌تونه این قدر تلخ ببینه دنیا رو؟

طبق معمولِ خراب کاریهای من توی مدرسه که عبارت بود از خوندن کتابها یا زدن حرف‌هایی که مناسب سنم نبود، بابامو مدرسه خواستن و نمی‌دونم تهش چی شد. باید از بابا بپرسم.

ولی هنور و همچنان فکر می‌کنم :

چشم‌ها را باید بست… چون واقعا جور دیگری نیست!!!