نوشته توماس مان ترجمه حسن نکوروح، تهران: موسسه انتشارات نگاه، ۱۳۷۷ و ۱۵۹ صفحه.

• داستان طرح: نویسنده ای هشتاد ساله به نام آشنباخ، در اوایل قرن بیستم برای تجدید ذهن به ونیز سفر میکند. در این سفر عاشق پسر چهارده ساله ای به نام تاچیو میشود تا جایی که به رغم همه گیر شدن وبا در ونیز در آنجا میماند و در کنار پسرک میمیرد.
• مضمون: عشق ممنوعه یک پیرمرد هشتاد ساله به پسربچه ای چهارده ساله. کارفرمایان اخلاقی و مدعیان اخلاق در نهایت خود اوامر و قوانین خود را نقض میکنند. به نظرم درخشانترین صحنه وقتی بود که خود آشنباخ تبدل به جوانی قلابی شد. او که در آغاز داستان از دیدن پیرمردی که موها و ریشها را رنگ کرده بود احساس انزجار کرده بود، در پایان داستان خود مو رنگ میکند و پوست صورت رنگ آمیزی میکند تا در نظر تاچیو جوان به نظر برسد.
• راوی: دانای کل محدود.
• مکان: ونیز، ایتالیا.
• زمان: دهه اول قرن بیستم.
• شخصیتها:

1. گوستاو آشنباخ
2. تاچیو

• تعادل : زندگی عادی نویسنده ای که برای استراحت به سفر میرود؛ عدم تعادل عشق؛ تعادل جدید : مرگ!
• ژانر :

1. تقسیم بندی ژانری از دیدگاه ارسطو

• پایان منفی یا تراژیک ساده

2. تقسیم بندی کلاسیک

• تراژدی

3. بر اساس تاثیرگذاری بر خواننده :

• پرسشی :

4. بر اساس تجربه زیستی خواننده :

• رئالیستی

5. ژانر بر اساس موضوع :

• عاشقانه

6. ژانر از منظر کمیت و کیفیت: به نظر من داستان بلند بود چون حدود صد صفحه بیشتر نبود و شخصیت های محدودی داشت و موضوع حول یک محور میچرخید و رخدادهای فرعی نداشت.
7. ژانر نظر پایان بندی:پایان بسته
8. ژانر از نظر نثر:

• طولانی نویس.

10. ژانر از نظر روایی :

• آسان نویس: داستان طرح معلوم است.

11. ژانر بر اساس معنا یا داستان اندیشه :

• فلسفی،
• جامعه شناسی،
• روانشناختی

12. ژانر بر اساس مخاطب:

• داستانهای عامه پسند

13. ژانر از نظر شیوه برخورد با واقعیت که در گذشته به آن مکتب هم می گفتند:

• ناتورالیستی-سمبولیستی؛ به زعم مترجم کتاب: نئورمانتیک و سمبولیستی

14. ژانر بر اساس نحوه کاربرد واژگان :

• با رعات حرمت واژه

15. ژانر بر اساس آغاز داستان :

• از جمله داستانهایی که در شروع مساله داستان، ژانر، کیستی راوی، موضوع داستان، مشخص شده است و اطلاعات داستانی در اسرع وقت داده شده است. خواننده راحت تر متن را میخواند .

16. ژانر بر اساس رابطه کلی بین جهان داستان و جهان واقع یا تجربی. این تقسیم بندی را رابرت اسکولز از ساختارگراهای مشهور گفته :

• برابر با جهان معمولی است.

• تقابلها: پیری و جوانی؛ خواص در برابر عوام؛ سلامت در برابر بیماری، زندگی در برابر مرگ؛ فرودست در برابر فرداست.

به نظرم هشتاد درصد داستان اضافه گویی و پرگویی بود. حالا اگر یک ایرانی این داستان رو نوشته بود که به کلاغای کور نشونش میدادند؛ اما چون توماس مان نوشته در بابش حرفهااااااا میزنند و سخنها سر میدهند. به نظرم برای زمان خودش خوب بود. موضوع رادیکال و حتی به نظر من چندشی بود. توی دنیای امروز این عشق ممنوعه از دسته عشقهایی است که به لحاظ روانی باید به تعادل طرف مقابل شک کرد. مردک پیری عاشق پسر چهارده ساله میشه. میخواستم عق بزنم هر جا که در باب معشوق حرف میزد و فکر میکنم این داستان جز چندش چیزی در من ایجاد نکرد. نمیدونم. ترجیح میدم بیشعور به نظر برسم تا اینکه ادعا کنم «واو چه داستانی . چه نثری. چه شاهکاری!» همچنان باور دارم این نوشته ها برای دوران و زمان خودشون خوب بوده اند؛ الان؟ چرا این قدر راجع بهشون وراجی می کنیم؟ و معاصرهای خودمون رو که هم به لحاظ ایده،هم مضمون، هم نثر، هم بقیه چیزها شاهکار خلق میکنند نادیده میگیریم تا وقتی که بمیرند یا اینکه یک نهادی جایی جایزه ای چیزی بهشون بده تا ما تازه بفهمیم عه باید کارشو دقیق تر میخوندیم. اون بار که خوندیم فکر نکردیم پخی باشه! عقم میگیره از این طرز تفکر و نگاه به دنیا… وقتی با یه نوشته ای ارتباط برقرار میکنم کاری ندارم که نویسنده کیه… وقتی هم بر قرار نمیکنم ایضا … با این دوست عزیز ارتباط برقرار نکردم…یه جورایی وقت تلف کنی بود… اما خب تا نخونی یا گوش ندی که نمیفهمی… نه؟

بخشی از اظهار نظر فورستر درباره سر والتر اسکات در کتاب جنبه های رمان که امروز نوزده خرداد هزار و چهارصد دارم میخونم و دیدم یه کمی شبیه به این فکرهای منه که راجع بهشون عذاب وجدان داشتم 😁

«اسکات رمان نویسی است که درباره او اختلاف نظرمان شدید خواهد بود. من به سهم خود چندان ارادتی به او ندارم و فهم دوام شهرتش را دشوار می یابم. شهرت و معروفیتش در زمان خود- خوب فهم این مورد آسان است. این امر دلایل و جهات تاریخی مهمی دارد… اما اگر او را از جریان آن زمان خارج کنیم و در آن اتاق مدور و در میان سایر رمان نویسان جای دهیم می بینیم که سیمای چندان جالبی نیست و باز میبینیم که آدمی است کم مایه، با سبکی سنگین. از سازندگی بهره ای ندارد. نه واجد وارستگی هنری است و نه دارای شور و احساس و خب نویسنده ای که عاری ازین دو باشد چگونه میتواند مردمی را بیافریند که ما را عمیقا تکان دهد؟»

جنبه های رمان، ادگار مورگان فورستر، ترجمه ابراهیم یونسی، موسسه انتشارات نگاه، ۱۳۶۹ ، چاپ ششم : ۱۳۹۱ ( صفجه اش رو نمیتونم بگم چون دارم از نسخه الکترونیکی فیدیبو میخونم و نوع فونت و فاصله ای که انتخاب کردم شماره اصلی صفحات رو به هم میریزیه، فصل اول داستان)