همیشه از این کوچه متنفر بوده‌ام، هر پنجاه متر، یک سرعت‌گیر بزرگ! حتی شکوفه‌های درخت‌های بلند و پُربرگی که تمام کوچه را در آغوش گرفته دست کم  مثل حالا توی اردیبهشت‌ ماه که عطر مست‌کننده اقاقیا فضا را رؤیایی کرده هم باعث نمی‌شود وسوسه شوم و فقط یک‌بار  برای دیدن این منظره زیبا توی آن بپیچم؛ اما امروز النا، دوست دختر جدیدم توی کافه‌ی ته این کوچه جلسه‌ی نقدِ کتاب گذاشته.

یکی از سرعت‌گیرها آن‌قدر بزرگ است که باید رسماً متوقف شوی تا به ته ماشین ضربه نخورد. در پارکینگ آپارتمانِ سمت چپی باز است. بی‌آنکه بخواهم فضولی کنم چشمم قلاب می‌شود به زنی که دارد بچه‌هایش را سوار ماشین می‌کند و ناگهان

• او را می‌بینم.

خودش است. همان صورت؛ انگار ناشیانه گریمش کرده باشند و خواسته باشند سنش را ببرند بالا. اخم‌کرده و کلافه است. خط عمیق میان دو ابرو و چروک‌های دور چشمش اصلاً به این صورت زیبا نمی‌آید. سه تا بچه؟

آخرین تصویری که از بیست سال پیش از او در ذهن دارم، باید از عرض بکشم تا اندکی به قامتش شباهت پیدا کند. نگاه خیره‌ام را درمی‌یابد. سرش را برمی‌گرداند. اخمش عمیق‌تر می‌شود و چشم‌ها را تنگ می‌کند. اخمی سرزنشگر چهره اش را می پوشاند تا راننده فضولی که چشمهایش را به حریم خانه او لغزانده عتاب کند.

اما ناگهان او هم مرا می‌شناسد. پسربچه‌ای که می‌خواهد سه‌چرخه‌اش را به‌زور توی صندوق عقب ماشین جا کند، سرش را برمی‌گرداند، نگاه او را دنبال می‌کند تا به من میرسد. بهم زل می‌زند و خیره در نگاهم با صدای تیزش میپرسد:

• اون کیه مامان؟

هر دو انگار از چُرت نیمروزی بیدار شده باشیم، به خود می‌آییم. من پا را روی پدال گاز فشار می‌دهم و صدای او را می‌شنوم که از آهی عمیق به فریادی نصفه و نیمه بدل می‌شود:

هیشکی. بهت گفتم نمیتونی اونو با خودت بیاری!

(۳۰۱ کلمه)