با خودم لج كرده‌ام؛

ذهنم آبستن داستان‌ها و قصه‌های بسیار است. دستانم تشنه‌ی قلم زدن و نوشتن واژه‌ها…

اما چونان كه بخواهي كودك خواهانِ پفك را با خوراكي كم‌ضررتري گول بزني، قلم ديگري به دستم گرفته‌ام و قلم خود را  زده‌ام، پیش از آنکه آن را بزنند…

دلتنگم… دلتنگ سال پيش همين روزها كه غرق بودم در قصه‌ی زنانه‌ی آيسا و عطيه…

گاه وقتي دستانم چكش و قلم را بر سينه‌ی ظرف پيش رويم مي‌كوبند، ناخودآگاه ذهنم در دام چراغ شخصيت‌هايي مي‌افتد كه در تاريكي مرا به دنبال خویش مي‌كشند و گويي در گوشم زمزمه مي‌كنند: داستان مرا دنبال كن… مرا بنويس تا رها شوي…

اما نیمه‌های راه رهایشان می‌کنم و از خود مي پرسم چه رها شدني؟؟؟

در این هیاهوی بسیار برای هیچ که صدا به گوش کسی نمی‌رسد- مگر آنان که می‌خواهند هر صدایی را خفه کنند،

بگذار به جاي واژه‌ها -با خط و تصوير- زمان را به نقطه‌ی پایان برسانم …

مگر همه‌مان همین کار را نمی‌کنیم؟

در مسیری که بر گزیده‌ایم چونان مهرههای شطرنج می‌دویم، تا کی که از صفحه بازی به در شویم…!

« بيزارم و خوش دارم،

مي‌پرسي چرا؟

نمي‌دانم؛اما احساس مي‌كنم…

خاطرم بر آتش است»

کاتالوس… به نقل از ويرجينيا وولف موج‌ها

رمان برنشین ذهنم رو رها نکرده، داره کامل‌تر و پخته‌تر می‌شه… خط داستانی روی زمینش خیلی تغییر کرده ولی اونای دیگه نه چندان…

رمان تازه‌ای به اسم «مرگ در اصفهان» مدت زیادیه که توی ذهنم می‌چرخه و خیلی بیشتر از برنشین آماده‌ی به دنیا اومدنه، پیرنگ اصلی و پیرنگ‌های فرعیش تقریبا کامل شده اند… ( اما هنوز از اسمش مطمئن نیستم)…

و رمان بدون اسم دختری که همه فکر می‌کنند، آلزایمر زودرس گرفته که از پارسال قبل عید دست از سرم بر نداشته…

دهلیزهای پیچ در پیچ ذهنم پره از داستان‌های بلند و کوتاهی که هنوز زاییده نشده‌اند و نمی‌دانم که در ازل می‌مانند یا راهی این جهان می‌شوند؛ فعلاً که با حال کنونی ام خوشم…

آرزو میکنم شما هم خوش باشید…