افتاد لای بوته ­ها. ظهر، وقتی دخترک، همان‌که آناهیتا صدایش می‌کردند، کتش را درآورد تا زیر سایه­ ی من بیندازد و روی زمین بنشیند. همان موقع از جیب کتش افتاد لای بوته­ های تمشک. حالا همه­ شان بسیج شده‌اند دنبال انگشتر او. کل مسیر این اطراف را قدم‌به‌قدم گشته ­اند؛ الا همین‌جا جلوی چشمشان را. از این بالا دارم می‌بینم. برق می­زند. گاهی نور خورشید از لابه‌لای شاخه‌های در هم بافته بوته‌های بدونِ تمشک، می‌خورد به سنگِ خوش‌تراش انگشتر و نورِ چندپاره­ نقش می­ زند روی مسیر و بوته‌ها و تنه­ ی بقیه درخت‌های جنگل. چطور هیچ‌کدامشان این نور را نمی­بینند. خودم دیدم که چند بار تلألؤ درخشان و باریک نورِ منتشرشده از نگین انگشتر، زد توی صورت آناهیتا؛ اما به‌جای آنکه خط نور را دنبال کند، اخم کرد و دستش را سایه بان کرد جلوی چشمانش.

از این‌جایی که من دارم آسمان را می‌بینم، باید به‌زودی باران بگیرد. آدم‌ها هم که باران­ گُریز و سقف دوست‌اند. می­ دانم تا دو قطره آب بریزد رویشان می‌پرند توی ماشین‌هایشان و می‌روند.

طفلک اشک توی چشمش حلقه زد وقتی دست کرد توی جیبش و دید که انگشترش نیست. یکی از دخترهایی که همراهشان بود، سرش داد زد:

«چرا انگشتر را کردی توی جیبت آخر؟»

او جواب داد: «برای دستم گشاد بود. ترسیدم از دستم بیفتد.»

یکی از پسرها دست‌هایش را حلقه کرد دور شانه‌اش و گفت: «فدای سرت می‌خریم دوباره»؛

اما او بغض کرد و زیر لب گفت: «یادگار مادرم بود؛ یادگار مادرم بود.»