زن روستایی دختر سیزده‌ساله‌اش را به کلینیک آورده بود.
(۸۴ کلمه)
ابرهاي سفید گفتند بياييد بازي كنيم. شكل درست كنيم. آدم‌ها را سرگرم كنيم. ابر سياه گفت : بيخود تلاش نكنيد. تا بلايي نازل نشود آدم‌ها
مي‌گن لخت مادرزاد توي اتاق خواب يك زن شوهردار سكته كرده… تا بخوان برسوننش به بيمارستان، جان به جان آفرين تسليم كرده… چه مرگ افتضاحي…
چشم‌های بازِ به سقف دوخته‌شده که آن را تار می‌بیند. هیچ‌چیز قطعي نيست! دمممممم، هیچ‌چیز واقعي نیست! بازدمممم، هیچ‌کس هميشگي نيست! دممممممم، هیچ‌چیز ابدي
دخترک هفت یا هشت‌ساله بود. با موهای حنایی فرفری و گونه‌های کک‌مکی. موهایش را پشت سرش جمع کرده بود و آبشار آن را روی
سلام اینجا کجاست؟ تازه مُردی؟ آره معلومه تازه مُرده. هنوز گیج میزنه. مُردم؟ وسط یه دعوا بودم… توی خیابون…. باید برم… تولد بچمه. داداش
اولین باری که این واژه رو شنید فقط پنج سالش بود. با بچه‌های خاله و دایی، توی حیاط خونه خاله عفت بازی میکردند. بهار بود.
مدتی بود که خیخی علاوه بر سردرگمیهایش نسبت به احساسی که به آیسا داشت، رخدادهای تازهای را در ذهنش تجربه میکرد. گویی هر بار که
داستان طرح: سیاستمدار مشهوری که سوگوار مرگ همسرش است، بعد از مطالعه دفترهای خاطرات او متوجه میشود، مرگ همسرش تصادف نبوده و در واقع
2 پاسخ
عالی بود کوتاه و کامل و جالب.. جاش میتونه مثلا تو اون کتابجه داستان کوتاه هایی که میخوندین باشه و جزو قوی هاش محسوب بشه😻😻😻
یااااااقران مجید 😱😱😨😨
داداشای احمق !
این واقعی دیدم ها 🤭🥺😩