او در پیشگفتار «برخی بررسی‌ها درباره جهان‌بینی‌ها و جنبش‌های اجتماعی در ایران» ۱۳۴۸ نوشته که در انجام نقد چند نکته را رعایت کرده است:
«نخست اینکه مسائل مطرح حتی‌المقدور تا آنجا که منابع و کتب در دسترس نگارنده بوده، همه‌جانبه بررسی شوند». برخلاف بسیاری از نقدهای امروز که منتقد متن را نخوانده و نفهمیده شروع به قلع‌وقمع آن می‌نماید.
«دوم اینکه تحلیل منطقی از درون نسج مشخص فاکتوگرافیک بیرون آید، نه آنکه از پیش بر آن تحمیل شود.» درحالی‌که بسیاری از منتقدان امروز مانده بگویند: بیا جای من زندگی کن!
«سوم اینکه این کار بااحتیاط انجام گیرد و از الگوسازی و منظره‌پردازی‌های مصنوعی پرهیز شود».
«چهارم اینکه تحقیق گذشته وسیله بسیج معنوی معاصران برای حرکت به جلو قرار گیرد؛ آکادمیک، کتابی و کابینه‌ای نباشد و در آن اخگری از احساس انسانی، ایرانی و انقلابی بسوزد».
مخلص کلام: نقد باید به خالق اثر انرژی بازنگری و بهبود اثر را بدهد! نه به نقل از یکی از منتقدان معاصر که باافتخار می‌گوید: «اکثر نویسنده‌ها بخصوص زن‌ها بعد از نقد من خودکشی می‌کنند!» اساسا در پاسخ به این نوع نقد فقط باید گفت:«توخوبی!»
.آخرین دیدگاه