نوشته آگوتا کریستوف، ترجمه اصغر نوری، انتشارات مروارید، ۱۲۳ صفحه، ۱۳۹۴٫

مجموعه‌ای از چهارده داستان کوتاه که به هم مرتبط‌اند…

1. فرار
2. طبیعتاً من نمردم
3. دروغ
4. دکتر از من می‌پرسد
5. فکر می‌کنم
6. امروز از سر می‌گیرم
7. پرنده مرده
8. خیلی کم می‌روم به خانه پل
9. آن‌ها
10. خسته‌ام
11. باران
12. با دوچرخه برمی‌گردم
13. مسافران کشتی
14. دو سال بعد

شاید نباید این کتاب رو وقتی میخوندم که وسط نوشتن یه داستان دنباله‌دار دلقک‌بازی‌ام. داستانی که مثل یک بازی کودکانه منو به خودش مشغول کرده. چون حالا حال و هوای من ، شبیه جمله اول داستان فراره:

دیروز، باد آشنایی می‌وزید… بادی که قبلاً به آن برخورده بودم…

پ ن: هرروز که می‌خوانم می‌فهمم که کمتر از روز قبل میدانم… چیزهای بیشتری هست که باید بدانم و برخلاف سال پیش همین موقع که آرزوی مرگ می‌کردم، چون کرونا گرفته بودم، در شیش و بش استعفا از دانشگاه بودم و به تمام رویاهایی فکر میکردم که به کابوس بدل شده بود… (و البته غافل بودم از اینکه در نیمه دوم سال زندگی رخدادهایی پیش پایم خواهد گذاشت که از کرونا، استعفا از دانشگاه و رویاهای آرمان گرایانه دخترکی خام، بسیار فراتر است…)

حالا بعد از گذراندن سالی سخت، ( شاید چون به قول نیچه چیزی که تو رو نکشد، قوی ترت میکند) آرزو می‌کنم آن‌قدر زنده بمانم تا بتوانم تمام آن چیزهایی که دلم می‌خواهد بخوانم…  یا تمام آدمهایی را بشناسم که با خواندن یک جمله یا داستان از آنها  احساس میکنم چقدر به هم نزدیکیم… دلم میخواهد تا بتوانم به‌اندازه تمام ثانیه هایی که زنده بوده ام، زندگی‌های نزیسته را تجربه کنم و به دنیاهای متفاوتی سفر کنم که با دنیای من موازی است یا متقاطع. دلم می‌خواهد صبح تا صبح بخوانم و شبی نباشد که بخوابم… دلم می‌خواهد تا ابد زنده باشم… من باشم و واژه‌ها و کتاب‌ها…حالا دیگر به کابوسهایی که از سر گذرانده ام فکر نمیکنم…

پ ن: اگه خواستید این کتابو بخونید توصیه میکنم با یه آلبوم پیانوی مینمالیستی مثه پیانو دریمزِ کریس اِسنلینگ بخونیدش… تجربه ای مسحور کننده که البته برای من خیلی سخت بود دل کندن از حال و هوای بادی و رویایی و وهم گونه اش… وهمی طرب آلود…

حالا با این حال و هوا میخوام برم ادامه خی خی رو بنویسم…🤪