آخرش علی با هزار بدبختی پدرش را راضی کرد تا تولدش را توی باغ بگیرد. تمام باغشان یک استخر بزرگ و درخت میوه. علی گفت:
همه بلند بودند. پسرها کنار استخر بساط کباب به پا کردند. آخرش سر شوخی، دست و پای رضا خالی‌بند را گرفتند و پرت کردند وسط آب. علی گفت:
(۸۱ کلمه)
ابرهاي سفید گفتند بياييد بازي كنيم. شكل درست كنيم. آدم‌ها را سرگرم كنيم. ابر سياه گفت : بيخود تلاش نكنيد. تا بلايي نازل نشود آدم‌ها
مي‌گن لخت مادرزاد توي اتاق خواب يك زن شوهردار سكته كرده… تا بخوان برسوننش به بيمارستان، جان به جان آفرين تسليم كرده… چه مرگ افتضاحي…
چشم‌های بازِ به سقف دوخته‌شده که آن را تار می‌بیند. هیچ‌چیز قطعي نيست! دمممممم، هیچ‌چیز واقعي نیست! بازدمممم، هیچ‌کس هميشگي نيست! دممممممم، هیچ‌چیز ابدي
دخترک هفت یا هشت‌ساله بود. با موهای حنایی فرفری و گونه‌های کک‌مکی. موهایش را پشت سرش جمع کرده بود و آبشار آن را روی
فکر شوهر اول مامی یک لحظه دست از سرم بر نمیداشت. انگار صفحه اول رمانی با عکس قهرمانان داستان شروع شده بود. احساس می‌کردم
نمی‌دانم چه مدت من و طرثوث و دهاک و بوراک توی آن دهلیز پیچ‌درپیچ سیاه در هم تاب خوردیم. زمان گسترده بود. نقطه‌ای بود
آیسا بیرون پردیس کتاب منتظر پسر ایستاده بود. «چرا دارم با یه پسر غریبه میرم کافه؟». یاد حمیدرضا افتاد. «یعنی واسه عروسیش با مارال منم
یک پاسخ
😭😭🤭🤭🤭