داستان کوتاهِ شبی که شبح به خانه ما رخنه کرد، نوشته جیمز تربر

داستان طرح: اعضای خانواده ای در جریان شنیده شدن صداهایی در خانه به پلیس زنگ میزنند ؛ پلیس چیزی پیدا نمی کند ؛ در جریان بازدید از زیرشیروانی یعنی محل خواب پدربزرگ خانواده ، پلیس را سربازهای فراری جنگ اشتباه گرفته و خلع سلاح میکند و تبر میزند.

راوی اول شخص ؛ پسر خانواده؛ مخاطب درون متنی نداشت. راوی به نظرم غیرقابل اعتماد است. احتمالا بچه ای خیالپردازاست که حتی ماجرای پدربزرگ را هم خیالپردازی میکند. راوی قضاوتهای مادرش را هم قبول ندارد: « مامان باز هم تصمیمی شتاب زده و نامناسب گرفته بود». به نظرش همه این اطراف یک مشکلی دارند : «بادول وضع مزاجی خوبی نداشت؛ دچار حمله میشد؛ غالب کسانی که در این حوالی زندگی میکردند دچار نوعی حمله میشدند». در حالی که احتمالا فرد مشکل دار خودش است. مثلا وقتی صدای گامها را شنید از کجا فهمید مرد است ؟ همین شاید نشان دهد بچه تخیلی بوده است.

شخصیت های داستان : من (پسر) ؛ مامان ؛ هرمن (برادر راوی) ؛ بابابزرگ (زیر شیروانی میخوابد)؛ همسایه: حکاک بازنشسته ای به نام بادول و همسرش ؛ پلیسی به نام جو؛ پدر؛ روی(برادر دیگر راوی) رفته بودند ایندیانا پولیس؛

ژانر از نظر روایی آسان نویس است.من ایدئولوژی خاصی در متن درک نکردم. بیشتر به نظر میرسید داستان کودک و نوجوان باشد.

سرعت داستان خوب بود. نسبت توصیف به کنش خوب بود. حداکثر گرا بود؛ داستان خطی بود.

پایان جدیدی به انواع پایان باز و بسته و ناگهانی هم باید اضافه کرد به نام پایان بی مزه! (  پایان ناقص بود!)

زمان داستان شب هفدهم نوامبر ۱۹۱۵؛ ساعت یک و ربع شب؛ شبی تاریک و بدون ماه، با ابرهایی تیره و فرو افتاده.

داستان اطناب دارد. میتواند یک توضیحاتی را حذف کند بی آنکه به کل ماجرا آسیب زده شود.

تعبیرات جالب:نداشت!

ترجمه بد و غیرطبیعی ؛ متن بوی خامی ترجمه میدهد! ترجمه باید چنان طبیعی باشد که جز از اسامی نتوان تشخیص داد متن از زبان دیگری به این زبان ترجمه شده!

دردناک است که در محافل نقد ادبی مقهور اسامی و شهرت نویسندگان میشوند و برای هر اشتباه سهوی یا هر نقص فلسفه بافی های میکنند چنین و چنان…!

از کتاب «داستان پر آب وتاب یک پرنده و چند داستان دیگر از مارک تواین و جیمز تربر» مولف مارک تواین، ترجمه یوسف قنبر، تهران : انتشارات روزنه، ۱۳۷۰