کتاب مرا به دور بینداز، مگذار متقاعدت کند!

گمان مبر که حقیقت تو را کس دیگری می‌تواند برایت پیدا کند …

به خود بگو که این کتاب هم چیزی نیست، مگر یکی از هزاران شیوه‌ی رویارویی با زندگی.

تو راه خویش را بجوی!

آندره ژید، مائده‌های زمینی، به نقل از ویکی پیدیا

پ ن۱ :یکی از بهترین نصیحت‌ها یا جملاتی که شنیده‌ام…

دیروز با محمود داشتیم سریال «نیسان آبی» رو تماشا می‌کردیم.

(اولش خیلی جذبمون کرد و بعد مثل نود درصد سریالا (آمار دیمی و گلاب به روتون از روی معده-ولی یعنی اکثریت قریب به اتفاق سریال‌ها بخصوص سریال‌های ایرانی و امریکایی) دچار حشو و تکرار شد ( اینکه راوی نیسان بود دوست داشتم؛ اینکه توی گذشته و حال رفت و آمد می‌کرد دوست داشتم ولی خب دوست نداشتن‌هایم آنقدر از داشتن‌هایم بیشتر شد که نخواهم تا آخر تماشایش کنم))

یکی از شخصیت‌های اصلی داستان یعنی جمشید قاسم پور عاشق فیلم افعی و عاشق جمشید هاشم پور (آریا) بود؛ از اون نوع عشق‌هایی که من هیچ وقت نتونستم درک کنم.

مقهور یک کتاب شدن ، مقهور یک ایده، شخصیت یک آدم، یک تفکر، یک فیلم و هر «یک» دیگه ای شدن چیزیه که هیچ وقت نتونستم درکش کنم. حتی وقتی دختربچه بودیم عشق همکلاسی‌هام به مایکل جکسون یا داریوش اقبالی، نصرالله رادش یا بعدها گلزار و گروه آریان و خلاصه هر کسی که زمان ما مد بود و مد می‌شد رو هم نتونستم درک کنم. مگه می‌شد از لذت تنوع صداها ایده‌ها زیبایی‌ها دیدگاه‌ها و …. چشم پوشید و در یکی حل شد؟ چطور یک آدم این قدر میتونه با «یک» راضی و قانع بشه؟

برای من آدما همه آدم اند و ایده ها نیازمند به روز شدن مداوم… آبیم که اگر یک جا بمونیم مرداب می‌شیم… مصداق کامل همین حرفی که ژید می‌زنه. یک کتاب، یک فیلم، یک ایده ، یک … چیزی نیست جز یکی از هزاران و بلکه میلیون‌ها راه مواجه شدن با زندگی.  نمی‌شه تا ابد عاشقشون بود… باید راه خود را ساخت؛ حقیقت خود را یافت.

فکر میکنم حتی اگه من و محمود هم دچار رخوت بشیم و پا به پای هم با تحولات زندگی و تحولات هم، خودمون رو تغییر ندیم؛  یه جایی اونی که داره حرکت می‌کنه دیگه نمی‌تونه عاشق اونی که ثابت ایستاده باقی بمونه ( دست کم اینو توی روابط زوج‌ها و رفقا زیاد دیدم: از یه جایی به بعد یکی متوقف می‌شه و دیگری حرکت میکنه و بعد اونا می‌شن سنگ و رودخونه که دیگه راهشون از هم جدا می‌شه…) .

موفق‌تر، بهتر، زیباتر، جذاب‌تر و هرتر دیگه‌ای باعث نشده و نمی‌شه که خودمو هضمشون کنم … همیشه راه خودم رو جستجو کرده‌ام.

• یه بار یکی از دوست دخترهای قدیم محمود وقتی تازه ازدواج کرده بودیم بهم گفت: آدما واسه محمود تاریخ انقضا دارند 😁 این حجم از خباثت هم برام جالبه که بخوای ذهن آدمی رو که تازه با یکی دیگه ازدواج کرده به هم بریزی… و یه بار یه دوستی به خودم گفت که آدما واسه تو تاریخ مصرف دارند… شاید واقعاً همین طوره … شاید هر آدمی ناگزیره راه خودشو بره… حقیقت خودشو جستجو کنه، چون اگر این کارو نکنه دچار فساد و اضمحلال می‌شه…

پ ن ۲: اقبال این کتابو واسه تولد نوزده سالگیم بهم هدیه داد. این کتاب و در تنگ. جواد شخصی یکی از دوستای محمود هم کتابه رو ازم قرضی گرفت و  پس نداد.

نمی‌دونم شوپنهاور گفته یا واقعا همون‌طور که توی کتاب تولستوی و مبل بنفش نقل شده این یه نصیحت عربی قدیمیه که می‌گه:

«کسی که کتاب را امانت میدهد احمق است و کسی که کتاب را پس میدهد، احمق‌تر!»

شاید من احمق بودم و جواد احمق‌تر نبود.

اما خب من هم مثل نینا سنکویچ به پیروی از توصیهی‌ هنری میلر همیشه اهل امانت دادن کتاب بوده‌ام: «کتاب‌ها هم مثل پول باید دائما در گردش باشند؛ تا جایی که بشود کتاب قرض بدهید و قرض بگیرید. هم پول را و هم کتاب را . مخصوصاً کتاب را . کتاب‌ها به مراتب بیشتر از پول چیزی برای عرضه کردن دارند…»

پ ن ۳: این کلاغه هم تمام مدتی که داشتم سایه : ۱۳ رو رکورد می‌کردم جلوی پنجره روی درخت اقاقیا نشسته بود. الانم نشسته. ندیده بودم کلاغی این همه خاکستری داشته باشه… شاید هم من دقت نکرده بودم…