قایم شدن توی سوراخ سنبه‌های خانه­ ی بزرگ­مان به من اجازه ­ی کشف چیزهایی می‌دهد که دیگران نمی‌دانند و نمی‌خواهند من از آن خبر داشته باشم. من همیشه در حال پیدا کردن جایی دنج و آرام برای خواندنِ کتاب‌های غیردرسی ام که مدت­ هاست برایم غدغن شده: زیرِ پله‌ها، توی زیرزمین، پشتِ مبل، زیرِ تخت.

از وقتی‌که خودم را شناختم عاشق کتاب خواندن بودم. رمان خواندن را از ۹ سالگی شروع کردم، با کتاب آناکارنینا. یک‌بار وقتی توی مدرسه کیف‌هایمان را می‌گشتند، توی کیفم کتاب بیداری کیت شوپن را پیدا کردند و والدینم را به مدرسه احضار کردند که این کتاب‌ها مناسب سنم نیست. مادرم به‌شدت با کتاب خواندن­ ام مخالفت کرد، پدرم اما اجازه داد یواشکی کتاب بخوانم. این شد که من همیشه دنبال جایی برای کتاب خواندن می‌گردم.

هفته­ ی پیش، وقتی مادرم با دوست‌هایش رفت بیرون شهر، پدرم زودتر از حد معمول به خانه بازگشت. فکر کرده بود من هم همراه مادرم رفته­ ام؛ اما نمی‌دانست که بهانه‌گیری کرده‌ام و برای اینکه بتوانم با خیال راحت کتاب بخوانم خانه ‌مانده‌ام. زیرِ میز نهارخوری بین پایه‌های صندلی دراز کشیده بودم و کتاب پایان یک رابطه گراهام گرین را می‌خواندم. صدای باز شدنِ در آمد. همان‌طور زیر میز ناهارخوری، پاهایم را جمع کردم توی شکمم. کتابم را گذاشتم روی صورتم و گوش‌هایم را تیز کردم. پدرم بود. خواستم از زیر میز بیرون بیایم و برایش ماجرای نرفتن ­ام با مامان را تعریف کنم که صدای زنی غریبه را شنیدم. نشناختمش. با پدرم رفتند بالا. صدای قدم‌های­شان را دنبال کردم. رفتند توی اتاق‌خوابِ پدر و مادرم. توی همان یک ساعت بارها صدای خنده‌های از ته دل پدرم را ‌شنیدم. مدت‌ها بود نشنیده بودم این‌طور بخندد. از خوشحالی پدرم لبخند به لبم آمد.

تمام هفته با خودم فکر کردم که به مادرم بگویم یا نه. از پدرم پرسیدم ممکن است روزی ما را ترک کند؟ با تعجب نگاهم کرد و دلیل سؤالم را پرسید. به‌دروغ گفتم همین‌طوری بی‌دلیل. بغلم کرد و گفت من و مادر تمام زندگی‌اش هستیم و بدون ما هرگز نمی‌تواند زندگی کند.

امروز گوشه­ ی کمد اتاق پدر و مادرم روی تَل لباس‌هایی که از جالباسی افتاده بود کفِ کمد، لمیده بودم و داشتم کتاب مادام بوآری را می‌خواندم. صدای مادرم را شنیدم که پای تلفن با یکی حرف می‌زد. به او گفت دوستش دارد، اما نمی‌تواند پدرم را ترک کند. به خاطر من. به خاطر پدر که همیشه به او عشق ورزیده. به خاطر اینکه نمی‌تواند خودخواه باشد و فقط به خودش فکر کند. دلم برای مادرم به درد آمد. یک ساعتی با هم حرف زدند و مادرم چند بار گریه کرد.

حالا دارم کتاب بار هستی میلان کوندرا را می­ خوانم و می­ دانم که هرگز به مادرم ماجرای آن زنِ غریبه و به پدرم قضیه ­ی تلفن مادرم را نخواهم گفت.