برشی از داستان «قهرمانان» از کتاب رابرت کندی از غرق شدن نجات یافت و چند داستان دیگر ، ۱۷۳ صفحه دونالد بارتلمی، ترجمه مزدک بلوری، نشر نی، ۱۳۸۸٫

• بنابراین ما به رسانه‌ها اتکا می‌کنیم. مجبوریم که به رسانه‌ها اتکا کنیم. رسانه‌های چاپی و الکترونیکی.
• خدا را شکر که رسانه‌ها را داریم.
• بله رسانه‌ها را داریم. رسانه‌ها ابزار ما هستند، برای این‌که خودمان را آگاه کنیم.
• درست است. صددرصد.
• اما و نکته این جاست. مطالب در رسانه‌ها تحریف می‌شوند.
• آنها هم انسان هستند. دیگر غیر از این است؟
• رسانه‌های آینه شفافی نیستند که ما بتوانیم چیزی را به‌وضوح در آن ببینیم.
• همه چیز را تار و مبهم می‌بینیم.
• من نمی‌گویم اینها عمدی است. موج‌هایی است در آینه شفاف اما باید آن‌ها را در نظر گرفت.
• همه ما ممکن است خطا کنیم.
  • اما چیزی که ما می‌فهمیم، چیزی که مردم متوجه می‌شوند –
  • فقط جزء کوچکی از واقعیت است.
  • مسائل زیاد دیگری پشت پرده هست که ما متوجهش نمی‌شویم.
  • کل واقعیت
  • ما مثل نابینایانی هستیم که فیل را لمس می‌کنند.
  • بنابراین آدم باید به منابع خیلی‌خیلی زیادی دسترسی داشته باشد تا چیزی دستگیرش شود.
• وقتی مصاحبه مطبوعاتی را از تلویزیون مبینیم، حتی مصاحبه مطبوعاتی کامل پخش نمی‌شود.
• مهم‌ترین قسمت‌هایش پخش می‌شود
• فقط مهم‌ترین قسمت‌ها. بیشتروقت‌ها.
• شاید چیزی باشد که آدم بخواهد از آن اطلاع داشته باشد و آن را بریده باشند.
  • اما بعضی وقت‌ها تعصب راه خودش را باز می‌کند.
  • تعصبی بسیار نامحسوس که در بی‌طرفی آنها تأثیر می‌گذارد.
  • شاید حتی از آن مطلع نیستند ولی خودش راه خود را باز می‌کند. پنهانی.
  • مثل وقتی‌که آدم به روزنامه نگاه می‌کند و عکس همه کاندیداها را چاپ کرده‌اند. کاندیداها هرکدام در جایی مشغول مبارزه انتخاباتی هستند، جاهای مختلف و شاید عکس یک نفرشان را دوبرابر اندازه عکس نفر دیگر چاپ بکنند.
  • چرا این کار را می‌کنند؟
  • شاید عکس اولی برایشان جالب‌تر باشد. ولی بااین‌همه، جانب‌داری کردن است.
  • شاید باید آنها را اندازه بگیرند. عکس‌ها را می‌گویم.
• چهره انسان حوضچه تاریکی است که موجودات تیره‌ای در آن زیرسطح آب شنا می‌کنند. مدتی طولانی نگاه می‌کنی و تمام تجربه زندگی‌ات را به کار می‌گیری تا بفهمی توی مغز این آدم چه می‌گذرد.(باید با طلا نوشت!)